خط کشی بیمارستانی برای کفپوش بیمارستانی ، در واقع نوعی مواد شیمیایی یا برچسب می باشد که جهت انتقال اطلاعاتی خاص اعم از نشان دادن مسیر صحیح یا به طور کلی مسیر از آن استفاده می شود. نشانه گذاری سطوح برای ارائه ی بهتر اطلاعات به عابرین، یکی از مهمترین عوامل در به حداقل رسانیدن سردرگمی و عدم اطمینان در مسیر عبور و یا حتی رانندگی می باشد.

نشانه گذاری یا خط کشی در کشور های مختلف تقریباً مشابه می باشد اما در هر کشور دارای استانداردها و معانی خاص خود است. در تمامی بخشهای بیمارستان ها نیز مانند جاده ها و یا پارکینگ ها و جهت رفاه حال مراجعين و به منظور راهنمایی آنها از درب ورودي تا مقصد مورد نظر، از این خطوط رنگی استفاده شده است که در ادامه این مطلب با معانی هر یک از آنها خواهیم شد.

انواع خط کشی

در این قسمت با انواع سیستم ها و ابزارهای قابل استفاده جهت خط کشی سطوح آشنا خواهیم شد.

– رنگ: رنگ متشکل از سه قسمت اصلی رنگدانه ها، رزین و آب یا حلال است. رنگدانه ها نیز ریز دانه هایی هستند که کار آنها جلوه گر کردن رنگ در سطح می باشد. ریز دانه ها ممکن است با مواد یووی یا دیگر مواد براق مخلوط شوند. رزین هم در چسبیدن مواد به سطح نقش موثری دارد.

رزین های براساس حلال، رنگ دانه ها و مواد به کار رفته در رنگ از جنس های مختلفی نظیر پی وی سی لاتکس استات، متیل متاکریلات و یا رزین های آکریلیک ساخته می شوند. از حلال ها نیز برای روان شدن رنگ استفاده می شود و بسته به دیگر مواد و سطوح مورد نظر متفاوت می باشد. نفتا، تولوئن، متانول، کلرید متیلن، و استون از حلال های مورد استفاده در رنگ می باشند.

در خط کشی ها دانه های افزودنی با ضریب شکست بالا را به همراه رنگ اضافه می کنند و در طول مسیر یا پارکینگ ها مورد استفاده قرار می دهند. البته در مکان های مختلف جنس و نوع مواد به کار رفته در رنگ ها طبق استانداردهای اعلام شده از جانب سازمان مربوطه متفاوت می باشد.

رنگ از طریق یک سری لوله تحت فشار هوا به همراه دانه های ریز با شکست بالا به سطح پاشیده می شود. البته دانه های ریفلکتیو به صورت جداگانه در مخزن دیگری نگهداری می شوند و همراه با رنگ روی سطح اسپری شده و در مواردی هم به رنگ آمیخته می شوند.

خط کشی های ترموپلاستیک (گرمانرم): در این نوع خط کشی از هیدروکربن ها، استرها کلوفون یا مالئیک استرهای کلوفون اصلاح شده استفاده می شود. یکی از انواع خط کشی که در دنیا رایج می باشد خط کشی ترموپلاستیک می باشد که هزینه ی بیشتر و دوام بیشتری نیز دارد.

در این سیستم از چسب های ترموپلاستیک استفاده می شود. چسب های ترموپلاستیک به طور کلی از مخلوط، رزین، دانه های انعکاس و رنگ دانه ها تشکیل می شود. استفاده از این نوع رنگ ها به دلیل عدم استفاده از حلال در آن و یکپارچه شدن با سیستم انعکاسی افزایش یافته است. تفاوت این سیستم با سیستم قبلی در نوع رزین، رنگ دانه ها و نوع دانه های انعکاسی می باشد.

ماشین خط کشی ترموپلاستیک با ماشین رنگ معمولی کاملاً متفاوت است. این ماشین ها مواد را تا دمای 200 درجه سانتی گراد حرارت می دهند. سپس توسط یک نازل لرزاننده بر روی سطح جاده ریخته شده و بلافاصله دانه های انعکاسی روی آن گذاشته می شود. این نوع از خط کشی از بازتاب بالاتری برخوردار است و به علت ضخیم بودن وقتی وسیله ی نقلیه ای روی خطوط برود، ایجاد صدا می نماید.

خط کشی های ترموپلاستیک عموماً سفید و در مواردی زرد می باشد. خط کشی سفید شامل سفید تیتانیوم، اکسید روی و لیتوفون می باشد. لازم به ذکر است خط کشی ترموپلاستیک بر خلاف سیستم رنگ به جهت داغ بودن مواد و سیستم رنگ رزی زمان زیادی می برد.

ترموپلاستیک آماده (گرمانرم آماده): مواد تشکیل دهنده ی این سیستم کاملاً شبیه به سیستم گرمانرم می باشد با این تفاوت که مواد را قبلاً در محیطی دیگر گرما می دهند. سپس به صورت خطی پاشیده و پس از سرد شدن به صورت رول درمی آورند و برای نصب ابتدا سطح را با مشعل پروپان گرم کرده و رول حاضر شده را روی سطح جاده می چسبانند. این سیستم معمولاً با نوار های آماده که در زیر به آن اشاره خواهیم کرد، اشتباه گرفته می شود.

نوار پلیمری: سیستم نوار پلیمری بیشتر در ایالات متحده برای نشانه گذاری خطوط عابر پیاده مورد استفاده قرار می گیرد. در این نوع از نشانه گذاری، از نوارهایی شبیه شبرنگ با بازتاب بسیار بالا استفاده می شود. برای نصب این نوع نوارها نیز سطح مورد نظر را گرم کرده سپس با استفاده از غلتک نوارها را روی سطح گرم شده می چسبانند. استفاده از این نوارها در نواحی مرطوب رایج نبوده و همچنین این نوارها در برابر کشش و خراش مقاوم نمی باشند.

خط کشی بیمارستانی

به طور معمول در برخی مراکز دولتی و یا در بیمارستان ها جهت راهنمایی بهتر مراجعین، خطوطی بر روی زمین با رنگ های متنوع به عرض ۵ سانتی متر یا ۱۰ سانتی متر ترسیم می شود که هر کدام از این خطوط فرد را به مرکز مشخصی هدایت می کنند. به این گونه خطوط، خط کشی بیمارستانی می گویند که معمولاً بر روی زمین و دیوار انجام می شوند. در بسیاری از موارد دیده شده است که این خطوط توسط برچسب (برچسب خط کشی پارکینگ) رنگی یا رنگ های شیمیایی بسیار ماندگار و تقریباً ضد فرسایش ارائه می شوند.

بيمارستان ها جهت رفاه حال مراجعين، با طراحي خطوط راهنما آنها را از درب ورودي تا مقصد مورد نظر راهنمايي مي كنند و به عبارتی رهیابی مسیر تمامی بخشهای بیمارستان با خطوط رنگی از محل ورودی اورژانس امکان پذیر می باشد. خطوط رنگی به کار رفته در محیط بیمارستان به شرح زیر است:

• خط نارنجی: واحدهای اداری و مالی رسیدگی به شکایات
• خط قرمز: رادیولوژی
• خط آبی: بخش بستری و ام آر آی (MRI)
• خط سبز: آزمایشگاه و درمانگاه
• خط زرد: اورژانس و یا راديولوژي

جمع بندی

به طور کلی جهت خط کشی سطوح از نوعی مواد شیمیایی یا برچسب هایی خاص برای انتقال اطلاعاتی مانند نشان دادن مسیر صحیح به یک مکان مورد نظر استفاده می شود. نشانه گذاری سطوح برای ارائه ی بهتر اطلاعات به عابرین، یکی از مهمترین عوامل در به حداقل رسانیدن سردرگمی و عدم اطمینان در مسیر عبور می باشد.

در تمامی بخشهای بیمارستان ها نیز مانند جاده ها و یا پارکینگ ها و جهت رفاه حال مراجعين و راهنمایی آنها از درب ورودي تا مقصد مورد نظر، از یک سری خطوط رنگی که با نام خط کشی بیمارستانی شناخته می شوند، استفاده شده است. رهیابی مسیر تمامی بخشهای بیمارستان با خطوط رنگی از محل ورودی اورژانس امکان پذیر می باشد.

خط کشی ترافیکی، معمول ترین و رایج ترین علایم و تجهیزات کنترل ترافیک می باشد که هدف از آن، برقراری نظم و ایمنی بیشتر در شهرها و راه ها و خیابان ها و آگاهی دادن به استفاده کنندگان از مسیر و کاهش برخوردها و تصادفات و منظم کردن حرکات وسایل نقلیه است. این خط کشی ها شامل نوعی مواد شیمیایی یا برچسب می باشند که جهت انتقال اطلاعاتی خاص اعم از نشان دادن مسیر صحیح جاده یا مسیر، امکان سبقت یا عدم سبقت، خطوط عابر پیاده، خطوط مجاز جهت پارک خودرو و … استفاده می شوند.

نشانه گذاری یا خط کشی در کشور های مختلف تقریبا مشابه می باشد اما در هر کشور دارای استاندارد ها ( وزارت راه و شهرسازی) و معانی خاص خود می باشد. امروزه با پیشرفت تکنولوژی در ساخت رنگ ترافیکی از موادی با شکست نوری بالا استفاده می شود این مواد نور وسایل نقلیه را به آنها برگردانده و باعث می شوند در شب همانند چراغ های نورانی مسیر را برای رانندگان مشخص نمایند.

قیمت خط کشی ترافیکی

رنگ ها و الگوهای خط کشی ترافیکی

به همراه رنگ در خط کشی ها، دانه های افزودنی با ضریب شکست بالا اضافه می کنند و در طول مسیر یا پارکینگ ها مورد استفاده قرار می گیرید.

رنگ هایی که برای خط کشی ترافیکی مورد استفاده قرار می گیرند، متشکل از سه قسمت اصلی رنگدانه، رزین و آب یا حلال هستند. رنگدانه شامل ریز دانه هایی ست که کار آنها جلوه گر کردن رنگ بر روی سطح می باشد و ممکن است با مواد یو وی یا دیگر مواد براق مخلوط شود.  رزین در چسبیدن مواد به سطح جاده نقش موثری دارد و از جنس های مختلفی نظیر پی وی سی لاتکس استات، متیل متاکریلات و یا رزین های اکریلیک ساخته می شوند. حلالها برای روان شدن رنگ استفاده می شوند و بسته به دیگر مواد و سطوح مورد نظر متفاوت می باشند.  نفتا، تولوئن، متانول، کلرید متیلن و استون از جمله حلال های مورد استفاده در رنگ می باشند.

پنج رنگ زرد، سفید، قرمز، آبی و سیاه در خط کشی های خطوط خیابان استفاده می شوند و در حالت کلی این رنگ های به کار گرفته شده در خطوط خیابان به صورت زیر استفاده می شوند:

خطوط زرد: جریان ترافیک در جهات مقابل را از یکدیگر جدا می کنند.

خطوط سفید: مسیرهای حمل و نقلی با جهات یکسان را از هم جدا کرده و در تمامی خط کشی های عرضی نیز استفاده می شوند.

خطوط قرمز: مشخص کننده مسیرهایی هستند که بیننده خط کشی اجازه ورود و استفاده از آنها را ندارد.

خطوط آبی: نشان دهنده محل های پارک خودروی معلولان است.

خطوط سیاه: در تقابل با سایر خط کشی ها بر روی آسفالت های روشن استفاده می شوند. به منظور تأکید بر الگوی خطوط، فضای میان خطوط زرد و سفید با رنگ مشکی پر می شوند تا قابلیت تشخیص رانندگان را افزایش دهند.

الگوهای مورد استفاده در خط کشی ترافیکی را می توان به صورت های زیر طبقه بندی کرد.

خط ممتد: عبور عرضی را ممنوع می کند.

دو خط ممتد موازی در کنار هم: نشان دهنده ممنوعیت و محدودیت شدیدتر می باشد.

خط مقطع: نشان دهنده ی آن است که عبور و گذر از آن خط مجاز می باشد.

خطوط مقطع نقطه نقطه: نشان دهنده امتداد سایر خطوط بوده و معمولاً در محل تقاطع ها استفاده می شود.

عرض خطوط راهنمایی رانندگی معمولاً بین ۴ تا ۶ اینچ بوده و در خطوط عریض تر که نیاز به تأکید بیشتری در آنها وجود دارد، عرض خطوط باید دو برابر عرض خطوط معمولی باشد. خطوط مقطع معمولاً شامل قطعات خط ۱۰ فوتی و فواصل ۳۰ فوتی هستند. خطوط نقطه نقطه معمولاً شامل قطعات خط ۲ فوتی و فواصل ۴ فوتی یا بیشتر هستند. به طور معمول، برای خطوط نقطه نقطه نسبت یک به سه به عنوان حد بیشینه معین شده است.

اجرای خط کشی ترافیکی

روشها و ابزارهای مورد نیاز برای اعمال خط کشی های ترافیکی نیز شامل موارد زیر می شوند:

دستی: در روش دستی اجرا توسط کاردک و غلتک انجام می شود. استفاده از غلتک برای اعمال رنگ ترافیکی پایه آب به مکانیزم خشک شدن رنگ بستگی دارد. در خشک شدن رنگ با سرعت معمولی می توان از غلتک استفاده کرد. در خشک شدن سریع نیز در صورتی که به رنگ، آب اضافه شود، می توان از غلتک استفاده کرد. اما در حالتی که رنگ خیلی سریع خشک شود نمی توان از غلتک استفاده کرد.

اسپری: رنگ توسط ماشین آلات خاص رنگ بر روی سطح و با ضخامت بالا اسپری می‌شود. با استفاده از پیستوله، رنگ به طور کافی به سطح می چسبد. سوزن رنگ پاش یا پیستوله رنگ ترافیکی با پیستوله رنگ های معمولی روغنی فرق می کند و باید بین 2 تا 6 میلی متر قطر داشته باشد؛ زیرا دانه بندی رنگ ترافیکی درشت تر است.

اسکرید: رنگ مخلوط مذاب به صورت یکنواخت بر روی سطح اعمال می شود. در این حالت رنگ سریع خشک می شود و میزان چسبندگی بالایی نیز خواهد داشت.

اکستروژن: رنگ مخلوط شده پس از رسیدن به دمای مذاب توسط ماشین های مخصوص بر روی زیر آیند پرایمر خورده، جهت خطوط منقطع حاشیه راه اجرا می ‌شود.

لازم به ذکر است که برخی از مجریان خط کشی، خطوط عابر پیاده و علائم ترافیکی را به صورت سلیقه ای اجرا و از آیین نامه خط کشی عابر پیاده و خطوط ترافیکی که بر اساس آیین نامه رانندگی جهانی تدوین شده است، پیروی نمی کنند.

چهار نوع رنگ اصلی به لحاظ ساختاری در اجرای خط کشی ترافیکی مورد استفاده قرار می گیرد که در ادامه به روش اعمال هر کدام پرداخته خواهد شد.

رنگ ترافیکی پیش ساخته: این رنگ را به صورت رول و در ضخامت 2.5 تا 3 میلی متر، توسط دستگاه های مخصوص تولید می کنند و با توجه به نوع طرح می تواند در دو یا سه رنگ یا تک رنگ تولید شود. ابتدا بهتر است برای چسبندگی بهتر، یک لایه پرایمر رنگ ترافیکی روی سطح بتن یا آسفالت اجرا و توسط شعله روی سطح چسبانده شود. این رنگ ها به عنوان رنگ های طرح مدارس و لرزاننده یا کاهنده سرعت به صورت پیش ساخته در ضخامت 6000 میکرون و به عرض های 8 و 12 و 15 سانتی متر در تقاطع ها و وردی ها کاربرد دارند.

رنگ ترافیکی گرم: با توجه به اینکه رنگ گرم ترموپلاستیک به صورت پودر است و باید بعد از ذوب شدن روی آسفالت پیستوله شود، نیاز است که در زمان اجرا به صورت پیش گرم شود و در مخرن گرم کن همراه با گلاسبید روی جاده پاشیده شود. بنابراین به دستگاه خط کشی گرم و پیش گرم کن و یدک کش نیاز است و برای خط کشی های مسیر کوتاه نمی توان از این دستگاه ها استفاده نمود؛ چون هزینه جابه جایی برای پیمانکار رنگ خط کشی و حتی کارفرما به صرفه نیست. تضمین ‌دوره ماندگاری در‌ اجرا با اسپری ‌در ضخامت ۱۵۰۰ میکرون ۱۸‌ماه ‌۵۰  ‌درصد، با روش ‌اسکرید و در ضخامت ۳۰۰۰ میکرون‌ ۳۶ ماه ۵۰ درصد ‌و با استفاده از ‌روش اکستروژن و در ضخانت ۶۰۰۰‌ میکرون ‌۳۶‌ ماه ‌۵۰‌ درصد خواهد ‌بود.

رنگ ترافیکی سرد: به طور معمول رنگ های ترافیکی سرد با غلتک و یا پیستوله های قابل حمل اجرا می شوند. پس بسته به حجم کار و میزان دسترسی، دستگاه خط کشی می تواند فرق داشته باشد.

رنگ های ترافیکی دو جزئی: رنگ دوجزئی اکریلیک ترموپلاست باید در ضخامت بالاتری از رنگ سرد اجرا شوند و برای اعمال آنها بیشتر از کاردک اجرا استفاده می کنیم. این رنگ دارای نکات اجرایی است و باید در ضخامت بهینه در حد 2 میلی متر تا 2.5 میلی متر به بالا اجرا شود. تضمین ‌دوره ماندگاری در‌ اجرا با اسپری ‌در ضخامت 2000 میکرون ۱۸‌ماه ‌۵۰  ‌درصد، با روش ‌اسکرید و در ضخامت ۳۰۰۰ میکرون‌ ۳۶ ماه ۵۰ درصد خواهد ‌بود.

گاهی آلوده و یا روغنی بودن منطقه رنگ‌آمیزی سبب مشکلاتی مانند انباشتگی آلودگی، کدر شدن و کمرنگ شدن تدریجی رنگ های ترافیکی می شود که هیچ ارتباطی با نوع رنگ ندارد.

انواع خط کشی ترافیکی

خط کشی های طولی و عرضی در سطوح سواره روها و با استفاده از مواد متنوعی به کار گرفته می شوند. رایج ترین این مواد، رنگ و مواد ترموپلاستیک هستند. خاصیت انعکاسی خط کشی ها نیز از طریق اضافه نمودن لایه نازکی از دانه های بسیار ظریف و کوچک شیشه ای به رنگ، حاصل می شود تا در شب مشخص باشند.

نشانگرها و علائم راهنمای مسیر نیز اشیاء منعکس کننده کوچکی هستند که در محل مورد نظر نصب می شوند. علائم راهنمای مسیر بر روی پایه های سبک در کناره های راه نصب می شوند تا به رانندگان کمک کنند که موقعیت خود در جاده را در شرایط آب و هوایی نامعتدل که خط کشی های استاندارد قابل رویت نیستند، تشخیص دهند.

در ادامه توضیح اصلی ترین انواع خط کشی های ترافیکی می پردازیم:

خط کشی های طولی: بخش اعظم خط کشی های طولی را خط کشی وسط جاده ها، خط کشی جدا کننده خطوط ترافیک از یکدیگر و خط کشی نشان دهنده لبه روسازی تشکیل می دهند. خطوط طولی به عنوان عمومی ترین و اصلی ترین مشخص کننده جهت مسیرها عمل می کنند. رانندگان بدون کمک خط کشی های طولی نمی توانند مسیرها را بطور مرتب تشخیص دهند و در حقیقت ممکن است به طور نامنظم رانندگی کرده و با مشکلات فراوانی روبرو شوند. خط کشی محوری طولی و فاصله پر ‌و خالی آنها در‌ معابر مختلف‌ شهر برحسب موقعیت و سرعت طرح معبر متفاوت است. هر‌چه درجه عملکرد معبر بالاتر رود، عرض خطوط و فاصله پر و خالی آنها افزایش خواهد یافت.

خط کشی های نشانه و کلمه: خطوط خیابان به صورت نشانه و کلمه نیز هستند. در دستورالعمل MUTCD تعدادی از کلمات و نشانه ها به صورت خط کشی توصیه شده اند تا به همراه تابوها و یا چراغ ها استفاده شوند. این نشانه ها شامل پیکان های نشان دهنده محدودیت استفاده از خط هستند.

این پیکان ها به همراه تابلوها در مواردی که یک خط مستقیم به تقاطع می رسد؛ تبدیل به یک خط انحصاری گردش به چپ یا گردش به راست می شود. خط کشی های نوشتاری نیز شامل کلماتی که به همراه پیکان های استفاده از خط به کار می روند و کلمه ایست که به همراه خط ایست و تابلوی ایست استفاده می شود، می باشند. دستورالعمل MUTCD فهرستی از تمام کلمات مجاز که برای القای احتیاط و رساندن پیامی خاص استفاده می شوند؛ دارد.